Programy Specjalizacji dla Lekarzy Dentystów cz. I Kursy

Aktualizowanon 21 listopada 2022

Myślicie, że Dentysta Stomatolog odbębni swoje kilka lat na studiach i to koniec i pozostaje mu tylko grzebanie w zębach i zbijanie grubej kasy  czy w ramach publicznej czy prywatnej praktyki lekarskiej nie narzekając na niedobór klienteli, która sama pcha się do niego drzwiami i oknami?

NIC BARDZIEJ MYLNEGO.

Lekarz Stomatolog wciąż podnosi swoje kwalifikacje, które nierzadko pochłaniają sporo czasu i pieniędzy i w ten sposób staje się z przeciętnego – dobrym a dalej najlepszym specjalistą z którego usług chcemy korzystać.

A jak wygląda takie szkolenie i staże specjalizacyjne   dla lekarzy dentystów nieposiadających odpowiedniej specjalizacji I lub II stopnia lub tytułu specjalisty w odpowiedniej dziedzinie stomatologii? Określają to odpowiednie Rozporządzenia ale nie tylko. Kochanej wiedzy nigdy nie za wiele.

1. CELE SZKOLENIA SPECJALIZACYJNEGO

Celem szkolenia specjalizacyjnego jest uzyskanie przez lekarza dentystę wiedzy i umiejętności praktycznych umożliwiających samodzielne rozpoznawanie chorób, leczenie specjalistyczne i realizowanie zadań rehabilitacyjnych według standardów obowiązujących we współczesnej chirurgii stomatologicznej.

Oczekuje się, że w dążeniu do tego celu lekarz dentysta w trakcie szkolenia specjalizacyjnego opanuje zakres wymaganej wiedzy nakreślonej niniejszym programem, nabędzie biegłości w wykonywaniu zabiegów chirurgicznych i stosowaniu procedur stomatologicznych oraz zdobędzie umiejętności posługiwania się współczesną metodologią.

2. Uzyskane kompetencje zawodowe

Celem szkolenia specjalizacyjnego jest uzyskanie szczególnych kwalifikacji w dziedzinie chirurgii stomatologicznej umożliwiających zgodnie ze współczesną wiedzą medyczną:

• rozpoznawanie oraz leczenie chirurgiczne i farmakologiczne chorób zębów, wyrostka zębodołowego, tkanek miękkich jamy ustnej, kości części twarzowej czaszki, stawów skroniowo-żuchwowych, chorób ślinianek i nerwów czaszkowych;
• wykrywanie, rozpoznawanie i leczenie zmian potencjalnie złośliwych, nowotworów niezłośliwych i złośliwych;
• diagnozowanie i leczenie następstw urazów zębów i kości części twarzowej czaszki;
• udzielanie pierwszej pomocy w stanach zagrażających życiu;
• posługiwanie się metodami diagnostycznymi stosowanymi w radiologii i diagnostyce obrazowej;
• nadzorowanie i prowadzenie rehabilitacji chorych;
• orzekanie o potrzebie rehabilitacji leczniczej, czasowej niezdolności do pracy, uszczerbku na zdrowiu, wydawanie zaświadczeń lekarskich o stanie zdrowia pacjentom ubiegającym się o przyznanie świadczeń z zabezpieczenia społecznego w razie choroby i jej następstw;
• przygotowywanie opinii, zaświadczeń i wniosków dotyczących leczonych chorych;
• udzielanie konsultacji lekarskich w dziedzinie chirurgii stomatologicznej dla potrzeb innych specjalności;
• promowanie zdrowia;
• wykonywanie specjalistycznej praktyki lekarskiej lub udzielanie świadczeń zdrowotnych w ramach indywidualnej lub grupowej praktyki lekarskiej w dziedzinie chirurgii stomatologicznej;
• kierowanie kliniką, poradnią chirurgii stomatologicznej;
• kierowanie specjalizacją w zakresie chirurgii stomatologicznej;

• doskonalenie zawodowe innych pracowników medycznych;
• kierowanie badaniami medycznymi w dziedzinie chirurgii stomatologicznej.

3. Uzyskane kompetencje społeczne

Lekarz dentysta w czasie szkolenia specjalizacyjnego kształtuje i rozwija postawę etyczną oraz doskonali kompetencje zawodowe, a w szczególności:

• kierowanie się w swoich działaniach nadrzędną zasadą dobra chorego;
• respektowanie społecznie akceptowanego systemu wartości oraz zasad deontologicznych;
• umiejętność podejmowania decyzji oraz gotowość wzięcia odpowiedzialności za postępowanie swoje i powierzonego sobie zespołu;
• umiejętność właściwej organizacji pracy własnej i harmonijnej współpracy w zespole;
• umiejętność nawiązywania relacji z pacjentem oraz rodziną i opiekunem pacjenta, z poszanowaniem godności osobistej oraz zróżnicowania kulturowego, etnicznego i społecznego;
• znajomość psychologicznych uwarunkowań relacji lekarz-pacjent;
• umiejętność przekazywania informacji o stanie zdrowia, rokowaniach i postępowaniu diagnostyczno-terapeutycznym.

I. WYMAGANA WIEDZA

Oczekuje się, że lekarz dentysta po ukończeniu szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie chirurgii stomatologicznej wykaże się przedstawioną poniżej wiedzą:

• metody resuscytacji krążeniowo-oddechowej;
• postępowanie w ostrej niewydolności krążeniowo-oddechowej ze szczególnym uwzględnieniem wstrząsu;
•      postępowanie w ostrej niedrożności górnych dróg oddechowych i krwawieniach z dróg oddechowych;
• wskazania i sposoby wykonania tracheotomii;
• sposoby rozpoznawania i postępowania w uszkodzeniach pourazowych narządu wzroku;
• metody rozpoznawania ostrych chorób nosa, gardła i krtani;
• zasady przygotowania chorego do leczenia chirurgicznego oraz opieki pooperacyjnej;
• nowoczesna diagnostyka urazów części mózgowej i części twarzowej czaszki;
• wskazania do leczenia zachowawczo-ortopedycznego, chirurgiczno-ortopedycznego i chirurgicznego złamań kości części twarzowej czaszki, w tym z wykorzystaniem osteosyntezy płytkowej;
• uzupełnianie ubytków kości za pomocą przeszczepów lub wszczepów;
• zasady rozpoznawania i leczenia zmian potencjalnie złośliwych jamy ustnej;
• procedury rozpoznawania nowotworów jamy ustnej, szczęk i twarzy;
• diagnostyka RTG, TK, RM, USG, PET, tomografii wolumetrycznej;
• leczenie niezłośliwych nowotworów, w tym zębopochodnych oraz guzów nowotworopodobnych części twarzowej czaszki;
• zasady rozpoznawania i leczenia stanów przednowotworowych jamy ustnej;
• zespołowe leczenie nowotworów złośliwych jamy ustnej oraz części twarzowej czaszki;
• sposoby rozpoznawania i planowania leczenia chirurgicznego wrodzonych i nabytych wad twarzowo-szczękowo-zgryzowych (leczenie wielospecjalistyczne — współpraca z ortodontą);
• zasady rozpoznawania i leczenia chorób stawów Skroniowa-żuchwowych;
• sposoby rekonstrukcji i rehabilitacji po rozległych zabiegach ablacyjnych w jamie ustnej oraz części twarzowej czaszki;
• etiopatogeneza, rozpoznawanie oraz metody chirurgicznego leczenia torbieli tkanek miękkich i kości, torbieli i przetok wrodzonych części twarzowej czaszki oraz szyi, w tym z wykorzystaniem metod inżynierii tkankowej;
• metody stosowane w implantologii i sterowanej regeneracji kości i tkanek miękkich okolicy wyrostka zębodołowego szczęk;
• zasady rozpoznawania i leczenia chorób gruczołów ślinowych;
• zasady rozpoznawania i leczenia nieswoistych oraz swoistych stanów zapalnych tkanek miękkich i kości szczęk, w tym zapaleń zębopochodnych i niezębopochodnych;
• farmakoterapia i antybiotykoterapia z uwzględnieniem farmakoekonomiki;
• zastosowanie laserów w chirurgii stomatologicznej;
• zastosowanie krioterapii w chirurgii stomatologicznej;
• zastosowanie piezochirurgii w chirurgii stomatologicznej;
• rozpoznawanie i leczenie chorób wybranych nerwów czaszkowych;
• zasady profilaktyki oraz zwalczania zakażeń szpitalnych i racjonalna

II. WYMAGANE UMIEJĘTNOŚCI PRAKTYCZNE
Oczekuje się, że po ukończeniu szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie chirurgii stomatologicznej lekarz wykaże się umiejętnością:

• postępowania w nagłym zatrzymaniu krążenia;
• postępowania w ostrej niedrożności górnych dróg oddechowych;
• postępowania we wstrząsie;
• postępowania w ostrych pourazowych krwawieniach z górnych dróg oddechowych i jamy ustnej;
• wykonania znieczuleń miejscowych (wewnątrz- i zewnątrzustnic);
• rozpoznawania i leczenia powikłań związanych ze znieczuleniami;
• leczenia chirurgicznego ropni wewnątrz- i zewnątrzustnych;
• leczenia zachowawczo-ortopedycznego złamania kości części twarzowej czaszki;
• chirurgicznego oraz zachowawczo-ortopedycznego leczenia złamań zębów;
• diagnostyki onkologicznej jamy ustnej i warg (pobranie wycinka, punkcja cienkoigłowa, punkcja wiertarkowa);
• diagnostyki i leczenia zmian potencjalnie złośliwych jamy ustnej i warg;
• chirurgicznego leczenia nowotworów niezłośliwych, zębopochodnych i guzów nowotworopodobnych jamy ustnej oraz części twarzowej czaszki;
• diagnostyki i leczenia dysfunkcji stawów skroniowo-żuchwowych;
• leczenia chirurgicznego torbieli i tkanek miękkich kości szczękowych;
• rekonstrukcji tkanek miękkich jamy ustnej za pomocą plastyki miejscowej, przeszczepów błony śluzowej lub_.skóry;
• diagnostyki zębopochodnych chorób zatok szczękowych;
• wykonywania zabiegów chirurgiczno-rekonstrukcyjnych w ramach przygotowania jamy ustnej do protezowania;
• leczenia powikłań podczas usunięcia i po usunięciu zęba;
• wykonywania zabiegów chirurgicznych ze wskazań ortodontycznych;
• leczenia chirurgicznego zapaleń ozębnej i tkanek okołowierzchołkowych;
• leczenia chirurgicznego chorób przyzębia;
• chirurgicznego usuwania zębów;
•  leczenia chorób gruczołów ślinowych (torbiele, kamica);
• rozpoznawania i planowania leczenia neuralgii nerwu trójdzielnego oraz innych zespołów bólowych twarzy;
• leczenia implantologicznego;
• sterowanej regeneracji tkanek;
• zasad dystrakcji tkanek;
• rozpoznawania rodzajów bólu, oceny klinicznej (w tym ilościowa i jakościowa) oraz nabędzie wiedzę na temat aktualnych zasad leczenia bólu wg WHO.

FORMY I METODY SZKOLENIA A — Kursy specjalizacyjne

Wybrane kursy specjalizacyjne mogą być realizowane w formie e-learningowych.

Kurs wprowadzający: „Podstawy diagnostyki i leczenia w chirurgii stomatologicznej”

Zakres wiedzy:

• wprowadzenie w problematykę, cele i obszar działania chirurgii stomatologicznej;
• zadania, kompetencje i oczekiwane wyniki szkolenia specjalisty w tej dziedzinie;
• wprowadzenie do przedmiotów klinicznych objętych programem danego szkolenia specjalizacyjnego;
• zapoznanie się z organizacją pracy w poradni chirurgii stomatologicznej, sposobem prowadzenia dokumentacji lekarskiej zasadami przyjmowania pacjentów i wykonywania zbiegów
• podstawy farmakoekonomiki;
• udzielanie pierwszej pomocy w stanach nagłych;
• zagadnienia bezpieczeństwa w opiece zdrowotnej dotyczące bezpieczeństwa pacjentów i lekarzy dentystów;
• podstawy dobrej praktyki lekarskiej, w tym zasady praktyki opartej na rzetelnych i aktualnych publikacjach;
• formalnoprawne podstawy doskonalenia zawodowego lekarzy dentystów;
• podstawy onkologii;
• zagadnienia bezpieczeństwa w opiece zdrowotnej dotyczące bezpieczeństwa pacjentów i lekarzy dentystów.

Kurs: „Onkologia jamy ustnej i części twarzowej czaszki”

Zakres wiedzy:

 rozpoznawanie i leczenie zmian potencjalnie złośliwych, nowotworów niezłośliwych i złośliwych jamy ustnej i twarzowej części czaszki;

specjalizacji w dziedzinie chirurgii stomatologicznej dla lekarzy dentystów nieposiadających odpowiedniej specjalizacji 1 lub II stopnia, lub tytułu specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny

• chirurgiczne i skojarzone leczenie nowotworów złośliwych;
• diagnostyka i leczenie nowotworów zębopochodnych oraz guzów nowotworopodobnych jamy ustnej oraz szczęk.

Kurs: „Rozpoznawanie i leczenie obrażeń części twarzowej czaszki”

Zakres wiedzy:

• diagnostyka kliniczna, radiologiczna i obrazowa obrażeń części twarzowej czaszki;
• udzielanie pierwszej pomocy pacjentom po urazie głowy;
• zaopatrzenie chirurgiczne obrażeń tkanek miękkich i kości.

Kurs: „Chirurgiczne przygotowanie jamy ustnej do leczenia protetycznego”

Zakres wiedzy:

1.     zabiegi chirurgiczne na tkankach miękkich i wyrostku zębodołowym:
2. plastyka wyrostka zębodołowego,
3. podwyższanie wyrostka zębodołowego przez pogłębianie przedsionka,
4. zastosowanie tkanek autogennych i materiałów kościozastępczych.

Kurs: „Implantologia stomatologiczna”

Zakres wiedzy:

• standardy, wskazania i przeciwwskazania do leczenia implantologicznego;
• diagnostyka;
• rodzaje wszczepów;
• technika operacyjna.

Kurs: „Diagnostyka i leczenie chorób stawów skroniowo-żuchwowych”

Zakres wiedzy:

• ocena kliniczna i radiologiczna stawów żuchwowo-skroniowych;
• diagnostyka- chorób stawów (badanie kliniczne, radiologiczne, RM, TK. artroskopia, leczenie farmakologiczne i chirurgiczne).

Kurs: „Diagnostyka i leczenie stanów zapalnych części twarzowej czaszki”

Zakres wiedzy:

• rozpoznanie i leczenie swoistych i nieswoistych zapaleń tkanek miękkich i kości części twarzowej czaszki;
• powikłania miejscowe i ogólne;
• zasady antybiotykoterapii.

Kurs: „Ratownictwo medyczne”

Cel kursu:

Oczekuje się, że lekarz dentysta po ukończeniu kursu wykaże się znajomością. zaawansowanych technik resuscytacji krążeniowo-oddechowej oraz ratunkowego leczenia urazów.

Zakres wiedzy:

Dzień I. Wprowadzenie do medycyny ratunkowej, mechanizmy powstawania bólu oraz metody kontroli bólu przewlekłego:

• historia rozwoju medycyny ratunkowej;
• założenia organizacyjne i zadania medycyny ratunkowej we współczesnych systemach ochrony zdrowia. Podstawy prawne w Polsce;
• struktura, organizacja i funkcjonowanie szpitalnego oddziału ratunkowego;
• epidemiologia nagłych zagrożeń zdrowia i życia;
• monitorowanie funkcji życiowych i ocena kliniczna pacjenta w szpitalnym oddziale ratunkowym;
• śródszpitalna segregacja medyczna — triage śródszpitalny, dokumentacja medyczna, ruch chorych w SOR;
• definicja i patomechanizm bólu przewlekłego;
•  klasyfikacja bólu;
• ocena kliniczna chorego z bólem;

• ocena nasilenia bólu (ilościowa) — skale bólowe;
• charakterystyka bólu (ocena jakościowa) — kwestionariusze i inne narzędzia oceny jakościowej;
• ocena skuteczności leczenia bólu przewlekłego;
• ocena kliniczna chorego z bólem przewlekłym;
• farmakoterapia bólu;
• niefarmakologiczne metody kontroli bólu;
• skutki niewłaściwej kontroli bólu.

Dzień II. Zaawansowana resuscytacja krążeniowo–oddechowa:

•  epidemiologia, klinika i diagnostyka nagłego zatrzymania krążenia;
• podstawy zaawansowanej resuscytacji oddechowej u dorosłych: ratunkowa drożność dróg oddechowych, techniki prowadzenia oddechu zastępczego, monitorowanie jakości i skuteczności wentylacji zastępczej;
• podstawy zaawansowanej resuscytacji krążenia u dorosłych: techniki bezprzyrządowego wspomagania krążenia, technologie krążenia zastępczego, monitorowanie jakości i skuteczności krążenia zastępczego;
• elektroterapia w nagłym zatrzymaniu krążenia i w stanach zagrażających NZK;
• ratunkowe dostępy donaczyniowe;
• farmakoterapia nagłego zatrzymania krążenia.

Dzień III. Zaawansowana resuscytacja krążeniowo-oddechowa (cd.):

• epidemiologia i klinika nagłych zatrzymań krążenia u dzieci, odrębności anatomiczno-fizjologicznych wieku dziecięcego;
• specyfika zaawansowanej resuscytacji krążeniowo-oddechowej noworodków, niemowląt i dzieci: drożność dróg oddechowych, wentylacja zastępcza, wspomaganie krążenia, farmako- i plynoterapia;
• współczesne zalecenia i algorytmy prowadzenia resuscytacji krążeniowo-oddechowej: zespół resuscytacyjny — jego zadania i monitorowanie skuteczności;
• resuscytacja krążeniowo-oddechowa w sytuacjach szczególnych: wstrząs anafilaktyczny, wstrząs kardiogenny, wstrząs septyczny, resuscytacja ciężarnych, podtopienie, hipotermia, porażenie prądem/piorunem, ostry zespół wieńcowy, udar mózgowy;
• etyczne i prawne aspekty resuscytacji krążeniowo-mózgowej, DNR, stwierdzenie zgonu, śmierć mózgu;
• wprowadzenie do intensywnej terapii poresuscytacyjnej: wentylacja zastępcza, protekcja centralnego układu nerwowego, hipotermia terapeutyczna, terapia nerkozastępcza, tlenoterapia hiperbaryczna.

Dzień IV. Ratunkowe leczenie urazów:

• epidemiologia okołourazowych mnogich, ciężkich obrażeń ciała;
• zadania ratownictwa medycznego i medycyny ratunkowej w postępowaniu okołourazowym: centra urazowe w Polsce — legislacja, finansowanie;
• wstępna ocena poszkodowanych i postępowanie ratunkowe w mnogich obrażeniach okołourazowych w okresie przedszpitalnym.: ocena kinetyki urazu, raport przedszpitalny, przekaz telemedyczny, transport chorego z obrażeniami okołourazowymi;
• ocena wtórna pacjenta z mnogimi obrażeniami w szpitalnym oddziale ratunkowym: resuscytacja okołourazowa, triage śródszpitalny, diagnostyka przyłóżkowa, skale ciężkości urazów;
• Trauma team: organizacja, zadania w leczeniu wstępnym obrażeń, ocena skuteczności;
• krwotoki, okołourazowa resuscytacja płynowa;
• wybrane procedury leczenia okołourazowego: drożność dróg oddechowych, torakotomia ratunkowa, drenaż opłucnowy, damage control.

Dzień V. Ratunkowe leczenie urazów (cd.):

• specyfika urazów i postępowania okołourazowego u dzieci;
• wybrane sytuacje leczenia okołourazowego: urazy u ciężarnych, obrażenia u osób w wieku podeszłym, urazy głowy i rdzenia kręgowego, urazy twarzoczaszki, urazy narządu wzroku, urazy klatki piersiowej, urazy kończyn, urazy jamy brzusznej i miednicy małej, urazy oparzeniowe, urazy postrzałowe;
• zdarzenia masowe i katastrofy:, triage

Kurs: Zdrowie publiczne

Część Zdrowie publiczne

Zakres wiedzy:

1. Wprowadzenie do zagadnień zdrowia publicznego:

 ochrona zdrowia a zdrowie publiczne, geneza, przedmiot zdrowia publicznego jako

dyscypliny naukowej i działalności praktycznej;

• wielosektorowość i multidyscyplinarność ochrony zdrowia, prozdrowotna polityka publiczna w krajach wysokorozwiniętych;
• aktualne problemy zdrowia publicznego w Polsce i UE.

2. Organizacja i ekonomika zdrowia:

• systemy ochrony zdrowia na świecie — podstawowe modele organizacji i finansowania, transformacje systemów — ich przyczyny, kierunki i cele zmian;
• zasady organizacji i finansowania systemu opieki zdrowotnej w Polsce;
• instytucje zdrowia publicznego w Polsce: Państwowa Inspekcja Sanitarna, Państwowa Agencja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, Krajowe Biuro Do Spraw Przeciwdziałania Narkomanii, Krajowe Centrum Do Spraw AIDS, zadania własne samorządu terytorialnego oraz administracji centralnej: organizacja, zadania, instrumenty działania;
• wspólnotowe i międzynarodowe regulacje prawne ochrony zdrowia;
• podstawowe pojęcia ekonomii zdrowia: popyt i podaż świadczeń zdrowotnych; odmienności rynku świadczeń zdrowotnych od innych towarów i usług, asymetria informacji i pełnomocnictwo, koncepcje potrzeby zdrowotnej, równość i sprawiedliwość społeczna oraz efektywność jako kryterium optymalnej alokacji zasobów, koszty bezpośrednie i pośrednie choroby, koszty terapii i następstw choroby;
• ocena technologii medycznych jako narzędzie podejmowania decyzji alokacji publicznych środków na opiekę zdrowotną;
• zasady funkcjonowania systemu refundacji leków w Polsce: cele i narzędzia polityki lekowej państwa a regulacje wspólnotowe;
• wskaźniki stanu zdrowia i funkcjonowania opieki zdrowotnej w krajach OECD.

3. Zdrowie ludności i jego ocena:

• pojęcie zdrowia i choroby — przegląd wybranych koncepcji teoretycznych;
• społeczne i ekonomiczne determinanty zdrowia;
• podstawowe pojęcia epidemiologii, mierniki rozpowszechnienia zjawisk zdrowotnych w populacji;
• epidemiologia jako narzędzie zdrowia publicznego: źródła informacji o sytuacji zdrowotnej oraz określanie potrzeb zdrowotnych ludności;
• sytuacja zdrowotna Polski na tle Europy i świata;
• procesy demograficzne a planowanie celów systemu ochrony zdrowia:
• epidemiologia wybranych chorób zakaźnych: zakażenia wewnątrzszpitalne w Polsce i w Europie.

4. Promocja i profilaktyka zdrowotna:

• podstawowe definicje: profilaktyka, promocja zdrowia, edukacja zdrowotna;
• geneza, kierunki działania i strategie promocji zdrowia;
• rola edukacji pacjenta w systemie opieki zdrowotnej;

• zasady Evidence Based Public Health;
• programy zdrowotne jako narzędzie profilaktyki i promocji zdrowia (Narodowy Program Zdrowia, Narodowy Program Zwalczania Chorób Nowotworowych, Narodowy Program Przeciwdziałania Chorobom Cywilizacyjnym — POL-HEALTH, Narodowy Program Wyrównywania Dostępności do Profilaktyki i Leczenia Chorób Układu Sercowo Naczyniowego POLKARD, Program Ograniczania Zdrowotnych Następstw Palenia Tytoniu w Polsce, Narodowy Program Ochrony Zdrowia Psychicznego, przegląd programów samorządowych).

5. Bioetyka:

• etyczne podstawy zdrowia publicznego: prawa człowieka a system opieki zdrowotnej, etyczne modele systemów opieki zdrowotnej, wolność indywidualna i jej granice w obszarze polityki zdrowotnej, solidaryzm społeczny, sprawiedliwość w dostępie do świadczeń zdrowotnych, równy dostęp do świadczeń zdrowotnych;
• kluczowe wartości zdrowia publicznego: wartość zdrowia, wartość autonomii pacjenta, prywatność, zdrowie populacji, odpowiedzialność obywatela a odpowiedzialność władz publicznych za jego zdrowie;
• wybrane dylematy etyczne zdrowia publicznego: równość dostępu do świadczeń efektywność systemu opieki zdrowotnej, wysoka jakość świadczeń a efektywność systemu opieki zdrowotnej, wszechstronność a równość w dostępie do świadczeń, pluralizm światopoglądowy a działania władz publicznych w obszarze zdrowia publicznego, wyrównywanie nierówności zdrowotnych, refundacja kosztów leczenia i leków, finansowanie procedur o wysokiej kosztochłonności, finansowanie leczenia chorób rzadkich;
• rola lekarza w zdrowiu publicznym: lekarskie standardy etyczne i ich związek ze zdrowiem publicznym, lekarz w promocji i profilaktyce zdrowotnej, konflikty interesów pracowników ochrony zdrowia;
• zagadnienia zdrowia publicznego w wybranych regulacjach bioetycznych: regulacje etyczne samorządów zawodów medycznych, Europejska Konwencja Bioetyczna.

Część II: Orzecznictwo lekarskie

Zakres wiedzy:

• system zabezpieczenia społecznego choroby i jej następstw w Polsce;
• rodzaje świadczeń z zabezpieczenia społecznego oraz warunki ich nabywania;
• ogólne zasady i tryb przyznawania świadczeń dla ubezpieczonych i ich rodzin;
• rola i zadania lekarzy leczących w procesie ubiegania się przez pacjenta o przyznanie świadczeń z zabezpieczenia społecznego;
• rola orzecznictwa lekarskiego w zabezpieczeniu społecznym;
• zasady i tryb orzekania lekarskiego o:
• czasowej niezdolności do pracy,
• potrzebie rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej,
• okolicznościach uzasadniających przyznanie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego lub przedłużonego okresu zasiłkowego,
• celowości przekwalifikowania zawodowego,
• prawie do renty socjalnej,
• niezdolności do pracy zarobkowej i jej stopniach,
• całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym,
• inwalidztwie funkcjonariuszy i żołnierzy zawodowych,
• niezdolności do samodzielnej egzystencji,
• okresie trwania: niezdolności do pracy,  niezdolności    do    pracy
  w gospodarstwie rolnym, niezdolności do samodzielnej egzystencji,
• niepełnosprawności dzieci i dorosłych,

• procentowym uszczerbku na zdrowiu;
• opiniodawstwo sądowo-lekarskie;
• Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ICF);
• orzecznictwo lekarskie w ubezpieczeniach komercyjnych;
• rola kompleksowej rehabilitacji w prewencji rentowej.

Kurs: „Prawo medyczne”

Cel kursu:

Oczekuje się, że lekarz dentysta po ukończeniu kursu wykaże się znajomością podstawowych przepisów prawa w zakresie wykonywania zawodu lekarza i lekarza dentysty oraz odpowiedzialności.

Zakres wiedzy:

zasady sprawowania opieki zdrowotnej w świetle Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

zasady wykonywania działalności leczniczej:

świadczenia zdrowotne,

podmioty lecznicze — rejestracja, zasady działania, szpitale kliniczne, nadzór,

działalność lecznicza lekarza, lekarza dentysty w formie praktyki zawodowej,

nadzór specjalistyczny i kontrole;

 zasady wykonywania zawodu lekarza:

definicja zawodu lekarza,

prawo wykonywania zawodu,

uprawnienia i obowiązki zawodowe lekarza,

kwalifikacje zawodowe,

eksperyment medyczny,

 zasady prowadzenia badań klinicznych,

dokumentacja medyczna,

prawa pacjenta a powinności lekarza (pojęcie świadomej zgody, prawo do odmowy udzielenia świadczenia),

stwierdzenie zgonu i ustalenie przyczyn zgonu;

 zasady powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego:

prawa i obowiązki osoby ubezpieczonej i lekarza ubezpieczenia zdrowotnego,

organizacja udzielania i zakres świadczeń z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego_;

dokumentacja związana z udzielaniem świadczeń z tytułu ubezpieczenia;

zasady wypisywania recept na leki oraz zleceń na wyroby medyczne;

zasady działania samorządu lekarskiego:

zadania izb lekarskich,

prawa i obowiązki członków samorządu lekarskiego,

odpowiedzialność, zawodowa lekarzy — postępowanie wyjaśniające przed rzecznikiem odpowiedzialności zawodowej, postępowanie przed sądem lekarskim,

 uregulowania szczególne dotyczące postępowania lekarza w innych ustawach, w tym w szczególności:

sztucznej prokreacji,

przeszczepiania narządów i tkanek,

przerywania ciąży,

zabiegów estetycznych,

leczenia paliatywnego i stanów terminalnych,

chorób psychicznych,

niektórych chorób zakaźnych,

przeciwdziałania i leczenia uzależnień,

badań klinicznych;

 odpowiedzialność prawna lekarza — karna, cywilna:

odpowiedzialność karna (nieudzielenie pomocy, działanie bez zgody, naruszenie tajemnicy lekarskiej),

odpowiedzialność cywilna (ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej).

Czas trwania kursu: 3 dni (24 godziny dydaktyczne).

Forma zaliczenia kursu: potwierdzenie uczestnictwa w kursie oraz zaliczenie kolokwium z zakresu wiedzy objętej programem kursu, przeprowadzane przez kierownika kursu.

Kurs: „Przetaczanie krwi i jej składników”

Zakres wiedzy teoretycznej:

1) zasady organizacji służby krwi:

struktura organizacyjna służby krwi w Polsce,

podstawy prawne działania jednostek publicznej służby krwi, szpitalnych banków krwi, pracowni immunologii transfuzjologicznej,

organizacja krwiolecznictwa w podmiotach leczniczych, zasady współpracy z jednostkami publicznej służby krwi;

2) zadania szpitalnego banku krwi oraz gospodarka krwią w oddziale szpitalnym:

zasady działania szpitalnego banku krwi,

rola i. zadania lekarza odpowiedzialnego za gospodarkę krwią,

rola i zadania komitetu transfuzjologicznego,

składanie zamówień na krew i jej składniki,

dokumentacja szpitalnego batiku krwi,

dokumentacja krwiolecznictwa w oddziałach,

standardowe procedury operacyjne;

3) zasady pobierania krwi, oddzielania jej składników, badania i dystrybucji:

rodzaje składników krwi,

metody ich otrzymywania,

parametry kontroli jakości,

specjalistyczne składniki krwi:  napromieniowywane, inaktywowane,

warunki i sposób przechowywania oraz transportu krwi, ze szczególnym uwzględnieniem zapewnienia odpowiedniego bezpieczeństwa;

4) racjonalne leczenie krwią i jej składnikami:

transfuzjologiczne aspekty leczenia niedokrwistości,

kliniczne wskazania do przetaczania koncentratów krwinek płytkowych,

kliniczne zastosowanie koncentratu granulocytarnego.

wskazania do stosowania osocza świeżo mrożonego i krioprecypitatu,

 wskazania do stosowania produktów krwiopochodnych: albumina, immunoglobuliny, koncentraty czynników krzepnięcia;

5) zabiegi lecznicze:

autotransfuzja,

hemodilucja,

upusty,

aferezy lecznicze;

6) immunologia transfuzjologiczna:

klinicznie ważne układy grupowe krwinek czerwonych,

pojęcie przeciwciał odpornościowych,

próba zgodności serologicznej,

dokumentacja wyników badań,

zakres badań pracowni immunologii transfuzjologicznej,

zasady trwałej dokumentacji badań grup krwi,

konflikt matczyno-płodowy,

układ HLA i HPA;

7) bezpieczeństwo krwi i jej składników:

metody zapobiegania przenoszeniu czynników chorobotwórczych drogą krwi i jej składników oraz produktów krwiopochodnych,

zasady bezpiecznego stosowania krwi i jej składników,

postępowanie przed przetoczeniem krwi,

sposób pobierania próbek do badań,

sposób kontroli krwi przeznaczonej do przetoczenia,

 identyfikacja biorcy,

dokonywanie zabiegu przetoczenia,

obserwacja pacjenta w trakcie i po przetoczeniu,

dokumentacja związana z zabiegiem przetoczenia;

8) zdarzenia i reakcje niepożądane:

poważne niepożądane zdarzenia i reakcje,

rodzaje powikłań poprzetoczeniowych: niehemolityczne  reakcje
poprzetoczeniowe, hemolityczne reakcje poprzetoczeniowe,

 sposób postępowania w przypadku wystąpienia powikłań,

sposób zgłaszania reakcji i zdarzeń niepożądanych oraz zdarzeń, które zostały wykryte przed przetoczeniem (ang. near–miss events).

Zakres umiejętności praktycznych:

1) podstawowe badania immunohernatologiczne wykonywane przed przetoczeniem krwi:

oznaczanie grup krwi,

wykonywanie próby zgodności serologicznej,

dokumentacja badań;

2) wykonywanie zabiegu przetaczania krwi:

pobieranie próbek krwi do badań wykonywanych przed przetoczeniem,

postępowanie z pojemnikami zawierającymi krew i jej składniki,

identyfikacja biorcy i kontrola dokumentacji,

dokonywanie zabiegu przetoczenia,

obserwacja pacjenta w trakcie i po przetoczeniu;

3) postępowanie po przetoczeniu:

postępowanie z resztkami poprzetoczeniowymi,

pobieranie próbek da badań w przypadku wystąpienia powikłań poprzetoczeniowych,

e) zgłaszanie niepożądanych zdarzeń i reakcji.